wzruszam się

zacznę od dygresji: ludzie postrzegają mnie jako osobę silną i spokojną. Nic bardziej mylnego.Tylko mało po mnie widać.

Bo ja się często wzruszam.

W ciąży to w ogóle był dramat, płakałam nad różnymi filmikami na facebooku, ale generalnie się wzruszam.

I wzruszam się też na temat Kolumbii.

Ostatnio - jak z wypisem z aktu urodzenia Pimpollo dostaliśmy kopię listu od prezydenta Kolumbii.
List był z dnia podpisania porozumienia pokojowego z FARC, które zresztą potem zostało odrzucone w referendum. Samo referendum było spektaklem populizmu, ale nie o tym mowa.


Prezydent wita tym listem dzieci urodzone tego dnia i mówi im, że ich urodziny będą jednocześnie wielkim świętem Kolumbii, bo porozumienie pokojowe zakończyło wieloletnią wojnę domową, o której nie będzie opowiadał, bo kiedyś dzieci przeczytają o tym w podręczniku historii. 

Pimpollo urodził się 5 miesięcy po zawarciu porozumienia, ale nasz notariusz wciąż dołączał ten list. I popłakałam się, serio.
Zresztą łzy powstrzymywałam też podglądając znad kawałka wołowiny transmisję uroczystości podpisania porozumienia pokojowego. Gdzieś w jakimś przypadkowym barze.
Więc jakoś ta Kolumbia wchodzi mi pod skórę.

O porozumieniu i wątpliwościach z nim związanych może kiedyś napiszę. Teraz kończę. Posta i poranną kakao-kawę. Na zdjęciu dwoje z trojga moich ulubionych Kolumbijczyków.

A  trzeci z nich, Pimpollo, ma już kolumbijski paszport. Zaczynamy teraz starania o uzyskanie numeru PESEL i polskiego paszportu.

dlaczego wigilijne potrawy nie smakują tu tak samo

Magda prosiła o emigracyjne refleksje, więc daję ;) 
Jest marzec, ale styczeń i luty minęły jak z bicza strzelił, więc cofam się do Bożego Narodzenia :)

Święta Bożego Narodzenia spędziłam w Kolumbii i tym razem się postarałam - był barszcz z uszkami i pierogi.
Do stołu zasiadła nas czwórka - mąż, teściowa i kolega z pracy (Polak).

Ale polska wigilia w tropikach (nawet wysoko w górach i bez upałów) to jednak nie to. Nasze tradycje są tutaj znaczeniowo puste, jeśli nie dzieli się ich z osobami, które w nich wyrosły.  

Żmudne lepienie pierogów nie zbiera należnych oklasków - kto sam pierogów nie lepił, nie poczuje. A pierogi ulepiłam konkursowe!
W ogóle tutaj dużo mniej jest przedświątecznej krzątaniny, niż w Polsce, i... teraz zauważam, jak mocno mam wdrukowany przekaz, że jeśli się wyprawia święta, to trzeba się urobić po pachy :-)

Na pociechę miałam kolegę Polaka, który mnie rozumiał.
 

update

Magda motywuje mnie ostatnio do pisania... Ciężko się do tego zabrać, straciłam zupełnie rytm.
Może też dlatego, że tyle się u mnie działo - z mnie samej zrobiło się nas troje, a sześciokilogramowy ssak, którego huśtam w ramionach od ponad dwóch miesięcy skutecznie zapełnia dni.

Po wielu rozterkach zostaję chyba na dobre (na dobre i na złe, na na na) w Kolumbii.

Polska daleko za oceanem, dzięki internetowi docierają do mnie słabsze i silniejsze echa.
 Już trudniej angażować się emocjonalnie w ostatnie wydarzenia w Polsce. Nie pójdę na manifę ani inny czarny protest, a tym samym nie uczestniczę w życiu tam.

4 pory roku zamieniłam na porę suchą i deszczową. To, oprócz braku bliskich ludzi, chyba największa dla mnie zmiana. Cykl przyrody w Polsce determinuje wiele. Tutaj kiszę kapustę w czerwcu, robię dżemy w lutym. Bo jednak nie mogę się oprzeć pakowaniu czegoś w słoiki, choć tutaj nie jest to niezbędne - owoce dostępne są cały rok. 

Ciągle jeszcze porównuję Kolumbię z Polską, z satysfakcją zauważając przewagę Polski, nauczyłam się jednak pewne rzeczy przemilczać w rozmowach z mężem, żeby mu nie było przykro.

Pcham więc wózek po skandalicznie nierównych chodnikach, i ciekawe, co z tego wyniknie.