Zegar tyka.

Odmierzam czas rzeczami do zrobienia i spotkaniami z ludźmi.

 

Perspektywa wyjazdu wyostrza zmysły. Uśmiecham się do kwiatków na Placu Grzybowskim, który pokazuje już swoją jesienną twarz. Drobne, biało-żółte kwiatuszki na przekór szaremu niebu.

 

Za tydzień jadę w odwiedziny do przyjaciółki, wsiądę do samolotu, chwycę trochę języka Goethego w wydaniu codziennym. Będę zapamiętywać, na zapas, na ten rok, kiedy nie będzie to dla mnie w zasięgu ręki.

 

Robię porządki w papierach, segreguję w myślach rzeczy na kupki: to jedzie, to spakuję na później, to oddam.

 

Mimowolnie robię w głowie bilans. Jestem na plusie. Tyle świetnych ludzi wokół mnie.