O ile w Warszawie polegał on na zachęcaniu kierowców do korzystania z komunikacji miejskiej za darmo, o tyle w Bogocie Dzień Bez Samochodu rozumiany jest dosłownie. Zabronione jest korzystanie z prywatnych samochodów i motocykli. Po mieście poruszać się mogą wyłącznie autobusy, taksówki i inne pojazdy zarejestrowane jako środki transportu publicznego (np. gimbusy itp.). Zamknięto całkowicie dla ruchu kołowego również te ulice, które w niedzielę stanowią tzw. ciclovię, czyli są udostępniane tylko rowerom, biegaczom, rolkarzom i pieszym.
Do tej pory byłam dość sceptycznie nastawiona do Dnia Bez Samochodu. Wydawał mi się ekoterroryzmem ze strony władz. Bogota jest wielka i zakaz korzystania z samochodu uderza mocno w tych, którzy muszą dojechać do pracy z przedmieść.
Punkt widzenia zmienia się jednak wraz z punktem siedzenia. Z siodełka rowerowego Dzień Bez Samochodu wygląda pięknie. Nie ma samochodów utrudniających jazdę (zatrzymujących się w poprzek ścieżki rowerowej albo parkujących beztrosko na prawym pasie ruchliwej trzypasmówki), a że jechałam do pracy trasą zamkniętą dla ruchu, ominęło mnie również wdychanie czarnych spalin przedpotopowych busików. Przystanęłam sobie tu i tam, żeby obfotografować graffiti, na które już dawno zwróciłam uwagę.
Pracuję w godzinach nietypowych, więc ominęła mnie też jazda w godzinach rowerowego szczytu. Wiele osób przesiadło się tego dnia na rower. Nie była to również pora wyprowadzania psów na spacer, więc ominął mnie znienawidzony slalom wśród smycz lub czworonogów puszczanych wolno, który wkurza mnie na niedzielnej ciclovii.
Dzień Bez Samochodu był więc dla mnie Dniem Bez Stresu. I nawet świeciło słońce. I było miejsce na stojaku w pracy.
A jak poradzili sobie mieszkańcy? Przesiadając się na rowery, zostając w domu (część pracodawców ułatwiła tego dnia telepracę), biorąc wolne. Podobno nawet Transmilenio nie było zatłoczone bardziej niż zwykle.
Kiedy świeci słońce, w ogóle robi się ładnie. Zwłaszcza na Festiwalu Jazz w Parku, i zwłaszcza gry gra polski zespół Pink Freud!
Albo w centrum, gdzie pnie się w górę wieża BD Bacata, która będzie najwyższym w Kolumbii budynkiem, częściowo mieszkalnym, częściowo komercyjnym. A w muzeum sztuki nowoczesnej wiszą na ścianach niezłe sztuki. Kto zgadnie, dlaczego podobały mi się obrazy Kolumbijczyka Jorge Riveros?
Ale i tak fajnie odpocząć od zgiełku i spalin. Najlepiej w pracy - czyli na terenie Uniwersytetu de la Sabana, gdzie mam lekcje dwa razy w tygodniu. Kajaki kuszą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz